“Not Sure!'' - The Standard of the Noble Ones

As soon as the mind thinks of something we send it out, send it out every time. We don't realise that it's simply the habitual proliferation of the mind. It disguises itself as wisdom and waffles off into minute detail. This mental proliferation seems very clever, if we didn't know we would mistake it for wisdom. But when it comes to the crunch it's not the real thing. When suffering arises where is that so-called wisdom then? Is it of any use? It's only proliferation after all.

So stay with the Buddha. As I've said before many times, in our practice we must turn inwards and find the Buddha. Where is the Buddha? The Buddha is still alive to this very day, go in and find him. Where is he? At aniccam, go in and find him there, go and bow to him: aniccam, uncertainty. You can stop right there for starters.

If the mind tries to tell you, ''I'm a sotāpanna now,'' go and bow to the sotāpanna. He'll tell you himself, ''It's all uncertain.'' If you meet a sakadāgāmī go and pay respects to him. When he sees you he'll simply say, ''Not a sure thing!'' If there is an anāgāmī go and bow to him. He'll tell you only one thing... ''Uncertain.'' If you meet even an arahant, go and bow to him, he'll tell you even more firmly, ''It's all even more uncertain!'' You'll hear the words of the Noble Ones... ''Everything is uncertain, don't cling to anything.''

Don't just look at the Buddha like a simpleton. Don't cling to things, holding fast to them without letting go. Look at things as functions of the apparent and then send them on to transcendence. That's how you must be. There must be appearance and there must be transcendence.

So I say, ''Go to the Buddha.'' Where is the Buddha? The Buddha is the Dhamma. All the teachings in this world can be contained in this one teaching: aniccam. Think about it. I've searched for over forty years as a monk and this is all I could find. That and patient endurance. This is how to approach the Buddha's teaching... aniccam: it's all uncertain.

- Ajahn Chah -

พอใจมันรู้อะไรปุ๊บ ส่งออกเลย มันรู้อะไรมาปุ๊บก็ส่งออกเลยตัวจิตสังขารมันปรุงแต่งก็ไม่รู้เรื่องของมัน มันก็ว่าฉันเป็นปัญญา มันปรุงแต่งแยกขยายหลายอย่างหลายประการ ชิ้นเล็ก ชิ้นใหญ่ หลายอย่างละเอียด ก็จิตสังขารนี้มันก็คล้ายกับปัญญา ถ้าคนไม่รู้มันก็ว่าปัญญาดีๆนี่แหละ แต่ว่าเมื่อถึงคราวมันแล้ว หาความจริงไม่มีอะไรเมื่ออารมณ์ที่ไม่พอใจเป็นทุกข์เกิดขึ้นได้ อยู่นั่นมันจะเป็นอะไร มันจะเป็นปัญญาอะไรไหม มันเป็นตัวสังขารทั้งนั้นแหละ

ดังนั้นอิงพระเสียดีกว่า ที่ผมเคยเล่าให้ฟังเรื่อยๆ ปฏิบัตินั่นแหละ แอบเข้าไปหาพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าอยู่ตรงไหนนะ ยังอยู่ทุกวันนี้ แอบเข้าไปหาท่านเถอะ อะไรล่ะ คืออนิจจัง แอบเข้าไปหาท่าน ไปกราบท่านซะ อนิจจังมันของไม่แน่นั่นแหละ เอาตรงนั้นแหละหยุดได้ตรงนั้นแหละก่อน ถ้ามันบอกว่า "ฉันเป็นโสดาบันแล้ว"ไปกราบท่านเถอะ ไม่แน่เลย ไปกราบท่าน ท่านจะบอกว่า มันไม่แน่สกิทาคาแล้วก็กราบท่านเถอะ ท่านจะบอกอยู่คำเดียวว่าไม่แน่ เป็นอนาคามีไปกราบท่านเถอะ ท่านจะบอกอยู่คำเดียวว่ามันไม่แน่ ไปถึงพระอรหันต์ไปกราบท่าน ท่านก็ยิ่งเอาใหญ่ ยิ่งไม่แน่ เราจะได้ฟังคำของพระบ้าง คือไม่แน่แล้วก็ไม่ยึดนั่นเอง อย่าไปยึดงูๆปลาๆ อย่ายึดแล้วไม่วาง อย่าจับไม่วาง ยึดมาดูเป็นสมมติเฉยๆ ผลที่สุดก็ส่งให้วิมุตติ มันเป็นไปแต่อย่างนั้น ต้องมีสมมติ ต้องมีวิมุตติ
.
- หลวงปู่ชา สุภัทโท -
.
"ไม่แน่" – เครื่องวัดของพระอริยเจ้า