"Catu-pārisuddhisīla"

Catu-pārisuddhisīla is the fourfold classification of purity of sila. They are 1) the restraint of “Patimokkha” including 227 rules of discipline for the monk (Patimokkha samsara sila), 2) the restraint of the sense faculties (indriya samvara sila), 3) the purity of livelihood (ajiva parisuddhi sila), and 4) the use of the four requisites that is purified by reflection (paccaya sannissita sila).

** With regard to the Disciplinary Code, here the Bhikkhu is restrained in accordance with the Bhikkhus' Disciplinary Code, is perfect in conduct and behaviour, and perceiving danger even in the least offences; he trains himself in the rules he has taken upon him. The purpose of sila should not be pleasant results, such as rebirth in heaven, or honour, but it should be the eradication of defilements. Vipassana is the condition for the purity, satipatthana should not be separated from the Vinaya.

** As regard to the restraint of the senses, whenever the Bhikkhu perceives a form with the eye, a sound with the ear, an odour with the nose, a taste with the tongue, an contact with the body, an object with the mind, he neither adheres to the appearance as a whole, nor to its parts. And he strives to ward off that through which evil and disadvantageous things, greed and sorrow, would arise if he remained with unguarded senses, and he watches over his senses, restrains his senses.

** For the purification of livelihood, it consists therein that the Bhikkhu does not acquire his livelihood in a way unbefitting to a monk, ex: he should not try to obtain the requisites by hinting, by scheming or hypocrisy. We read in the Commentary, the “Manorathapurani”, as to the monk’s life being dependent on others, that this is because of his receiving of the four requisites. His livelihood should be pure and his conduct should be composed, different from laypeople. We read:

“The monk who applies himself to the fourfold purity has developed vipassana. He can reach arahatship”.

** For sila with regard to the four requisites, it consists therein that the Bhikkhu is guided by the right mental attitude when making use of the four requisites: robes, food, dwelling and medicine. As to purification of the use of the requisites by wise reflection, he should not have attachment to them but see them as a means to continue his life as a monk, developing panna which leads to arahatship. Wisely reflecting he makes use of his robes merely to protect himself against cold and heat, etc. Wisely reflecting he makes use of his food merely as a prop and support to this body. Wisely reflecting he makes use of his dwelling merely to keep off the dangers of weather and to enjoy solitude. Wisely reflecting he makes use of the necessary medicines merely to suppress feelings of sickness that arise, and to reach perfect freedom from suffering. We read in the “Visuddhimagga” (I, 124) about the “reviewing” of the requisites by the monk:

Herein, reviewing is of two kinds: at the time of receiving requisites and at the time of using them. For use is blameless in one who at the time of receiving robes, etc., reviews them either as (mere) elements or as repulsive, and puts them aside for later use, and in one who reviews them thus at the time of using them. Both the monk and the layfollower should train themselves in purity of sila, but the monk’s sila is higher than the sila of the layfollower, they cannot be compared with each other.

When someone applies himself to the fourfold of purity of sila without the development of satipatthana, there is an idea of self who does so; therefore, his sila will not be visuddhi sila, pure with wisdom which understand realities as they are, which will not be able to lead to ditthi visuddhi (right view). Moreover, his sila will not be steadfast; when he is in difficult circumstances, he may not be able to observe sila. The sotapanna who has eradicated through satipatthana the wrong view of self is steadfast in sila, he cannot transgress the five precepts, he cannot commit akusala kamma which produces an unhappy rebirth.

References: Nyanatiloka Mahathera, Nina VanGorkom, and Visuddhimagga

Photos: Courtesy of Wat Pa Mujalin Vihar, Bodh Gaya, India

May Sangha be well!

"ปาริสุทธิศีล และ ศีลวิสุทธิ"

ความหมายของปาริสุทธิศีล ๔

คือ ความบริสุทธิ์ของศีล ซึ่งต้องเป็นไปด้วยสติ เพราะถ้าไม่มีสติ ศีลจะถึงความบริสุทธิ์ไม่ได้ ได้แก่

- ปาฏิโมกขสังวรศีล สำรวมในพระปาฏิโมกข์ สิกขาบทข้อต่างๆ
- อินทรียสังวรศีล เป็นการสำรวมทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
- อาชีวปาริสุทธิศีล การเลี้ยงชีพในทางที่ถูกที่ควร
- ปัจจยสันนิสสิตศีล เป็นความบริสุทธิ์จากการที่พิจารณาก่อนใช้สอยปัจจัย

ความหมายของศีลวิสุทธิ ในวิสุทธิ ๗

ศีลวิสุทธิ มาจาก ปาริสุทธิศีล ๔ คือประมวลไว้ ซึ่งความเป็นไปและความเป็นอยู่สำหรับเพศที่บริสุทธิ์ แต่จะวิสุทธิ ก็ต่อเมื่อมีปัญญารู้ตามความเป็นจริง เพราะ จะนำไปสู่ ทิฎฐิวิสุทธิ คือ มีความเห็นถูกต้องว่าแม้ขณะนั้นก็เป็นธรรมซึ่งไม่ใช่สัตว์ บุคคล ไม่ใช่ตัวตน ซึ่งหมายถึง นามรูปปริเฉทญาณ ศีลในศาสนา จะถึงวิสุทธิศีลได้ คือ ต้องเป็นไปเพื่อการรู้แจ้งอริยสัจธรรม ถ้าไม่มีปัญญาก็ไม่ถึง เพราะได้อย่างมากก็เป็นเพียงศีลที่บริสุทธิ์ เป็นเพียงปาริสุทธิศีล แต่ไม่ใช่วิสุทธิศีล เพราะยังมีความเป็นเราที่รักษาอยู่

ทางบริสุทธิ์ขึ้นของปาฏิโมกขสังวรศีล

เมื่อกุศลเกิดเป็นไปในปาฏิโมกขสังวรศีล ไม่ล่วงละเมิด สำรวมทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ไม่ประพฤติในทางที่ไม่สมควร รักษาพระปาฏิโมกข์เพราะสติเกิดขึ้นเห็นประโยชน์ ขณะนั้นศีลเป็นปาริสุทธิ แม้สามารถท่องพระปาฏิโมกข์ได้ทั้งหมด แต่ปราศจาก ความเข้าใจสภาพธรรมที่กำลังเป็นอยู่ ขณะนั้นก็ไม่ใช่วิสุทธิ เพราะถ้าเป็น วิสุทธิต้องนำไปสู่การรู้แจ้งอริยสัจจธรรม

ทางบริสุทธิ์ขึ้นของอินทรียสังวรศีล

อินทรียสังวรศีล หรือการ สำรวมตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มีการสำรวมหลายอย่าง เช่น ไม่ไปสู่สถานที่ไม่ควรไป การเดินบิณฑบาตของพระภิกษุ ที่ไม่ติดข้องเหลียวซ้าย แลขวา แต่เมื่อได้ฟังธรรม เข้าใจตามความจริงว่า ขณะเห็นคือมีสิ่งที่ปรากฏให้ เห็น ไม่ใช่สิ่งที่ควรติดข้องหรือยินดีเพราะสิ่งที่กำลังปรากฏขณะนี้ ปรากฏเพียงชั่วคราว อินทรียสังวรศีลจะบริสุทธิ์ขึ้น ละเอียด ด้วยความเห็นถูกต้องว่าเป็นธรรม

ทางบริสุทธิ์ขึ้นของปัจจยสันนิสสิตศีล

ปัจจยสันนิสสิตศีล ไม่ใช่เพียงท่องหรือเพียงว่าจะบริโภคเพื่ออยู่ หรือเพื่อศึกษาธรรม หรือเพื่อปฏิบัติธรรม นั้นเป็นแต่เพียงความคิด แต่ขณะที่ ปฏิปตฺติ คือสามารถที่จะถึงลักษณะที่เป็นธรรมที่ศึกษาได้ ไม่ว่าในขณะไหน แม้ในขณะที่ได้ใช้สอยบริขารต่างๆ เช่น ขณะใช้สอยบาตร ปัญญารู้ธาตุเย็น ร้อน อ่อน แข็งตามความเป็นจริง ขณะนั้นศีลจะบริสุทธิ์ได้ยิ่งขึ้น จนถึงวิสุทธิได้ก็ต่อเมื่อมีความรู้ความเข้าใจ

เช่นเดียวกับคฤหัสถ์ ศีลที่หยั่งลงท่ามหาสมุทรคือพระนิพพานได้นั้น ผู้รักษาศีลต้องมีปัญญา หากไม่มีปัญญา แม้จะสมาทานศีล ๕ แต่ถ้าไม่รู้แจ้งสภาพธรรมตามความเป็นจริง ก็ยึดติดว่าเป็นเรา เพราะความเห็นผิดยังไม่ดับ จึงสามารถไปเกิดในอบายภูมิได้ สำคัญที่จะต้องประกอบด้วยปัญญา จึงจะหยั่งลงสู่ท่ามหาสมุทร คือพระนิพพานได้

บ้านธัมมะ